دل می‌رَوَد ز دستم صاحبدلان خدارا
دردا که رازِ پنهان خواهدشد آشکارا
کشتی شِکستِگانیم ای بادِشُرطه بَرخیز
باشد که باز بینم دیدارِ آشنا را
دَه روزِمهرِگردون،افسانه است وافسون
نیکی به جای یاران فرصت شُمار یارا
درحلقهءگُل ومُل،خوش خواندْ دوش بلبل
هاتَ الصِّبوحَ هَبّوا یا ایُّها السَّکارا
ای صاحبِ کرامت، شکرانهء سلامت
روزی تَفَقُّدی کُن درویشِ بینَوا را
آسایشِ دوگیتی، تفسیرِ این دوحرف است
با دوستان مُرُوَّت، با دشمنان مُدارا
در کویِ نیک نامی، ما را گُذر ندادند
گر تو نمی‌پسندی تغییر دِه قضا را
آن تَلخ وَش که صوفی،اُمُ الخَبائِثَش خواند
اِشهی لَنا وَ اُحلی مِن قِبلَهِ العِذارا
هنگامِ تنگدَستی در عِیش کوش ومَستی
کاین کیمیای هستی، قارون کُنَد گدا را
سَرکِش مَشُو که چون شمع از غِیرَتت بسوزد
دلبر که دَر کَفِ او،موم است سنگِ خارا
آیینهء سِکَندَر جام مِی است بِنگَر
تا بر تو عَرضه دارد احوالِ مُلکِ دارا
خوبانِ پارسی گو، بخشندگانِ عُمرَند
ساقی بِده بشارت رِندانِ پارسا را
حافظ به خود نپوشید، این خرقهء مِی آلود
ای شیخِ پاکدامن، معذور دار ما را
حافظ شیرازی – قرن هشتم