رَواقِ مَنظرِ چشمِ من، آشیانهءتوست
کَرَم نِما و فُرود آ که خانه،خانهءتوست
به لطفِ خال وخَط ازعارفان رُبودی دِل
لطیفه‌هایِ عَجَب زیرِ دام و دانهءتوست
دلت به وصلِ گُل اِی بُلبُلِ صَبا خوش باد
که دَر چَمن،همه گُلبانگِ عاشقانهءتوست
علاجِ ضعفِ دلِ ما به لَب حوالَت کُن
که این مُفَرَّحِ یاقوت دَر خَزانهءتوست
به تَن مقصِّرَم از دولتِ مُلازِمَتَت
ولی خلاصهءجان، خاکِ آستانهءتوست
من آن نِیَم که دَهَم نَقدِدِل به هرشوخی
دَرِ خزانه به مُهرِ تُو و نشانهء توست
تو خودچه لُعبَتی،اِی شَهسوارِشیرین کار
که تُوسَنی چو فَلَک رامِ تازیانهءتوست
چه جایِ من که بِلَغزَد سپهرِشعبده باز
از این حِیَل،که در اَنبانهءبهانهءتوست
سرودِمَجلِسَت اکنون فَلَک به رقص آرَد
که شعرِحافظِ شیرین سخن،ترانهءتوست
حافظ شیرازی – قرن هشتم