سَرِ اِرادَتِ ما و آستانِ حضرتِ دوست
که هر چه بَر سَرِما میرود اِرادتِ اوست
نظیرِدوست ندیدم اگرچه از مَه و مِهر
نَهادم آینه‌ها دَر برابرِ رُخِ دوست
صبا ز حالِ دلِ تَنگِ ما چه شرح دهد
که چون شِکَنجِ وَرَقهای غنچه تودَرتوست
نَه من سَبوکِشِ این دِیر رِندسوزَم و بَس
بَسا سَرا که دَراین کارخانه،سنگ وسَبوست
مگر تو شانه زدی زُلفِ عَنبَراَفشان را
که باد،غالیه سا گَشت وخاک عَنبَربوست
نِثار روی تو هر برگِ گُل که دَر چمن است
فدای قَدِّتو هر سَروبُن که بر لبِ جوست
زبانِ ناطقه دَر وصفِ شوق،نالان است
چه جایِ کِلکِ بُریده زبانِ بیهُده گوست
رخِ تو دَر دِلم آمد مُراد خواهم یافت
چرا که حالِ نِکو دَر قفایِ فالِ نِکوست
نه این زمان دلِ حافظ دَرآتشِ هَوَس است
که داغدارِ اَزَل هَمچو لالهء خودروست
حافظ شیرازی – قرن هشتم