دوباره می سازمت وطن
اگرچه با خشتِ جانِ خویش
ستون به سقفِ تو می زنم
اگرچه با استخوانِ خویش
دوباره می بویم از تو گل
به میلِ نسلِ جوانِ تو
دوباره می شویم از تو خون
به سیلِ اشکِ روانِ خویش
دوباره یک روزِ روشنا
سیاهی از خانه می رود
به شعرِ خود، رنگ می زنم
ز آبیِ آسمانِ خویش
اگرچه صدساله مُرده ام
به گورِ خود خواهم ایستاد
که بَردَرَم قلبِ اهرمن
ز نعرهء آنچنانِ خویش
کسی که “عَظمِ رَمیم” را
دوباره انشا کُند به لطف
چو کوه می بخشدم شکوه
به عرصهء امتحانِ خویش
اگر چه پیرم ولی هنوز
مجالِ تعلیم اگر بُوَد
جوانی آغاز می کنم
کنارِ نوباوگانِ خویش
حدیثِ “حُبُّ الوَطَن” به شوق
بدان روش ساز می کنم
که جان شود هر کلامِ دل
چو برگشایم دهانِ خویش
هنوز در سینه، آتشی
به جاست، کز تابِ شعله اش
گمان ندارم به کاهشی
ز گرمیِ دودمانِ خویش
دوباره می بخشی ام توان
اگرچه شعرم به خون نشست
دوباره می سازمت به جان
اگر چه بیش از توانِ خویش…
زنده یاد سیمین بهبهانی