عیبِ رِندان مکُن ای زاهدِپاکیزه سرشت
که گناهِ دِگران بَر تو نخواهند نوشت
من اگر نیکم و گَر بَد توبرو خودرا باش
هر کسی آن دِرَوَد عاقبتِ کار که کِشت
همه کَس طالبِ یارَند چه هُشیار و چه مَست
همه جاخانهء عشقَست چه مسجد چه کُنِشت
سَرِ تسلیمِ من و خِشتِ درِ مِیکده‌ها
مُدَّعی گر نکند فهمِ سخن،گو سَر و خِشت
نااُمیدَم مکن از سابقهء لطفِ اَزَل
توپَسِ پرده چه دانی که که خوب است و که زشت
نه من از پَردهء تقوا، به در اُفتادَم و بس
پدرم نیز بهشتِ اَبَد از دَست بِهِشت
حافظا روزِاَجَل گَر به کف آری جامی
یک سر از کوی خرابات بَرَندَت به بهشت
حافظ شیرازی – قرن هشتم