زآن یارِ دلنَوازَم شُکریست با شکایت
گرنکته دانِ عشقی،بِشنُو تو این حکایت
بی مزد بود ومِنَّت هر خدمتی که کردم
یارَب! مَباد کَس را مخدومِ بی عنایت
رِندانِ تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس
گویی ولی شناسان، رفتند از این ولایت
دَر زُلفِ چون کَمَندَش ای دل مَپیچ کآنجا
سَرها بُریده بینی، بی جُرم و بی جنایت
چشمت به غمزه مارا خون خوردو میپَسَندی
جانا روا نباشد، خونریز را حمایت
در این شبِ سیاهَم، گُم گَشت راهِ مقصود
از گوشه‌ای بُرون آی، ای کوکبِ هدایت
از هرطرف که رفتم جز وَحشَتَم نَیَفزود
زِنهار از این بیابان وین راهِ بی‌نهایت
ای آفتاب خوبان میجوشد اَندَرونم
یک ساعَتَم بِگُنجان در سایهء عنایت
این راه را نهایت صورت کجاتوان بست؟
کَش صدهزار منزل،بیش است در بِدایَت
هر چند بُردی آبم، روی از دَرَت نَتابَم
جُور از حبیب، خوشتر کز مُدَّعی رعایت
عشقت رسد به فریاد اَر خود بِسانِ حافظ
قرآن زِ بَر بخوانی با چاردَه روایت
حافظ شیرازی – قرن هشتم