داد معشوقه به عاشق پیغام
که: ” کند مادرِ تو با من جنگ
هر کجا بینَدَم از دور کُنَد
چهره پُر چین و جبین پُرآژنگ
با نگاهِ غضب آلوده زَنَد
بر دلِ نازکِ من تیرِ خدنگ
از درِ خانه مرا طَرد کُنَد
همچو سنگ از دهن قَلماسنگ
مادرِ سنگدلت تا زنده ست
شهد در کامِ من و توست شَرَنگ
نَشَوم یکدل و یکرنگ تورا
تا نسازی دلِ او از خون رنگ
گر تو خواهی به وصالم برسی
باید این ساعت بی خوف ودرنگ
رَوی و سینهء تَنگَش بِدَری
دل برون آری از آن سینهء تنگ
گرم وخونین به مَنَش باز آری
تا بَرَد زآینهء قلبم زنگ!”
عاشقِ بی خِرَدِ ناهنجار
نه بَل آن فاسقِ بی عصمت و ننگ
حرمتِ مادری از یاد بِبُرد
خیره از باده و دیوانه ز بَنگ
رفت و مادر را افکند به خاک
سینه بِدرید و دل آورد به چنگ
قصدِ سرمنزلِ معشوق نمود
دلِ مادر به کَفَش چون نارنگ
از قضا خورد دمِ در به زمین
واندکی سوده شد او را آرنگ
وآن دلِ گرم که جان داشت هنوز
اوفتاد از کفِ آن بی فرهنگ
از زمین باز چو برخاست، نمود
پیِ برداشتنِ آن آهنگ
دید کز آن دلِ آغشته به خون
آید آهسته برون این آهنگ:
“آه! دستِ پسرم یافت خراش!
وای! پای پسرم خورد به سنگ…!!”
زنده یاد ایرج میرزا