تَنَت به نازِ طبیبان نیازمند مَباد
وجودِ نازُکَت آزردهء گَزَند مباد
سلامتِ همه آفاق، در سلامتِ توست
به هیچ عارضه شخصِ تو دَردمَند مباد
جمالِ صورت ومعنی ز امنِ صِحَّتِ توست
که ظاهرت دُژَم و باطِنَت نُژَند مباد
در این چمن چو درآید خزان به یغمایی
رَهَش به سَروِ سَهی قامتِ بلند مباد
در آن بساط که حُسنِ تو جلوه آغازَد
مَجال طعنهء بدبین و بَدپسند مباد
هرآنکه رویِ چوماهت به چشمِ بَد بینَد
بر آتشِ تو به جز جانِ او سپند مباد
شفا ز گفتهء شِکَّرفِشان حافظ جوی
که حاجتت به علاجِ گلاب و قند مباد
حافظ شیرازی – قرن هشتم