درختِ دوستی بِنشان، که کامِ دل به بار آرَد
نهالِ دشمنی بَرکَن، که رنجِ بی‌شمار آرَد
چو مهمانِ خراباتی، به عزّت باش با رِندان
که دردِ سَرکِشی جانا گَرَت مَستی خُمار آرد
شبِ صحبت،غنیمت دان که بعد از روزگارِما
بسی گَردِش کُنَد گردون،بسی لیل ونَهار آرد
عَماری دارِ لِیلی را که مَهدِماه دَرحُکم است
خدارا دَر دِل اَندازَش که بَرمَجنون،گذار آرد
بهارِعُمر خواه،ای دل وگرنه این چمن هرسال
چونسرین صدگُل آرَد باروچون بلبل هزار آرد
خدارا چون دلِ ریشَم قراری بَست بازُلفَت
بفرما لعلِ نوشین را که زودش باقرار آرد
دَراین باغ ازخداخواهددِگَر پیرانه سَر،حافظ
نشیند بر لبِ جویی و سَروی در کنار آرد
حافظ شیرازی – قرن هشتم