نَفَسِ بادِ صبا مُشک فِشان خواهد شد
عالَمِ پیر، دِگَر باره جوان خواهد شد
ارغوان، جامِ عقیقی به سَمَن خواهد داد
چشمِ نرگس،به شقایق نگران خواهد شد
این تَطاوُل که کِشید از غمِ هجران، بلبل
تا سَراپَردهء گُل، نَعره زَنان خواهد شد
گر ز مسجد به خرابات شدم خُرده مگیر
مجلس وَعظ،دراز است وزَمان خواهدشد
ای دل اَر عِشرتِ امروز به فردا فِکَنی
مایهء نقدِ بقا را، که ضِمان خواهد شد؟
ماهِ شعبان مَنِه از دَست قَدَح، کاین* خورشید
از نظر تا شبِ عیدِ رمضان خواهد شد
گل عزیز است، غنیمت شِمُریدَش صُحبت
که به باغ آمد از این راه و از آن خواهد شد
مُطرِبا مجلسِ اُنس است، غزل خوان و سُرود
چندگویی که چنین رفت و چنان خواهد شد؟
حافظ از بهرِ تو آمد سویِ اقلیمِ وجود
قدمی نِه به وِداعَش، که رَوان خواهد شد
حافظ شیرازی – قرن هشتم
*کاین=مخفف (که این) – تلفظ:کین