مُطربِ دوره گرد، باز آمد
نغمه زد سازِ نغمه پردازش
سوزِ آوازه خوانِ دف در دست
شد هماهنگِ نالهء سازش
پای کوبان و دست افشان شد
دلقکِ جامه سرخِ چهره سیاه
تا پشیزی ز جمع بستاند
از سرِ خویش برگرفت کلاه
گرم شد با ادا و شوخیِ او
سورِ رامشگرانِ بازاری
چشمکی زد به دختری طناز
خنده ای زد به شیخِ دستاری
کودکان را به سوی خویش کشید
که : “بهار است و عید می آید
مَقدمم فرُّخ است و فیروز است
شادی از من پدید می آید
این منم ، پیکِ نوبهار منم
که به شادی سرود می خوانم”
لیک ، آهسته نغمه اش می گفت :
“که نه از شادیَم… پِیِ نانم!”
مطربِ دوره گرد، رفت و هنوز
نغمه ای خوش به یاد دارم از او
می دَوَم سوی سازِ کهنهء خویش
که همان نغمه را برآرم از او …
زنده یاد سیمین بهبهانی