هیچ دانی ز چه در زندانم؟
دست در جیب جوانی بُردَم
نازِشَستی نَه به چنگ آوَرده
ناگهان سیلیِ سختی خوردم
من نَدانَم که پدر کیست مَرا
یا کجا دیده گُشودَم به جهان
که مرا زاد و که پَروَرد چنین
سَرِپِستان که بُردَم به دهان
هرگز این گونهء زردی که مَراست
لِذّتِ بوسهء مادر نَچِشید
پدری، در همهء عُمر، مرا
دستی از عاطفه بَر سَر نَکِشید
کَس به غمخواری، بیدار نَماند
بر سَرِ بِستَر بیماریِ من
بی تَمنّایی و بی پاداشی
کَس نکوشید پِیِ یاریِ من
گاه لرزیده ام از سَردیِ دِی
گاه نالیده ام از گَرمیِ تیر
خُفته ام گُرسنه با حَسرتِ نان
گوشهء مسجد و بر کُهنه حَصیر
گاهگاهی که کَسی دَستی بُرد
بَر بَناگوشِ من و چانهء من
داشتم چشم، که آماده شود
نوبتی شام شبی خانهء من
لیک آن پَست، که با جامِ تَنَم
می رَهید از عَطَشِ سوزانی
نه چنان هِمَّتِ والایی داشت
که مرا سیر کُنَد با نانی
با همه بی سَر وسامانیِ خویش
باز، چندین هنر آموخته ام
نرم و آرام ز جیبِ دِگَران
بُردنِ سیم و زَر آموخته ام
نیک آموخته ام کَز سَرِ راه
تَهِ سیگار، چه سان بَردارَم
تلخیِ دود چِشیدم چو از او
نَرم، در جیبِ کَسان بُگذارم
یا به تیغی که به دَستَم اُفتَد
جامهء تازهء طِفلان بِدَرَم
یا کمین کرده و از بارِفُروش
سیبِ سُرخی به غنیمت بِبَرَم
با همه چابُکی اینَک، افسوس
دیرگاهیست که دَر زِندانَم
بی خبر از غَمِ ناکامیِ خویش
روز و شب هَمنَفَس رِندانم
شادم از اینکه مرا ارزش آن
هست در مَکتَبِ یارانِ دِگَر
که بِدان طُرفه هنرها که مراست
بِفَزایَند هزارانِ دگر…!
زنده یاد سیمین بهبهانی