آسمان، همچو صفحهء دلِ من
روشن از جِلوه های مهتاب است
امشب از خوابِ خوش گُریزانم
که خیالِ تو خوشتر ازخواب است
خیره بَر سایه های وحشیِ بید
می خَزَم در سکوتِ بِسترِخویش
باز، دنبالِ نغمه ای دلخواه
مینَهَم سَر به رویِ دفترِخویش
تَنِ صدها ترانه می رقصد
در بُلورِ ظریفِ آوایَم
لذّتی ناشناس و رؤیا رنگ
میدَوَد همچو خون به رَگهایَم
آه… گوئی ز دخمهء دلِ من
روحِ شَبگَردِ مَه گُذَر کرده
یا نسیمی دَر این رَهِ مَتروک
دامن از عطرِ یاس تَر کرده
بَر لَبَم شعله های بوسهء تُو
می شِکوفَد چو لاله، گرمِ نیاز
دَر خیالم ستاره ای پُر نور
می درخشد میانِ هالهء راز
ناشِناسی درون سینهء من
پنجه بَر چَنگ و رود می سایَد
همرهِ نغمه های مُوزونَش
گوئیا بوی عود می آید
آه… باور نمی کنم که مرا
با تو پِیوَستَنی چنین باشد
نِگَهِ آن دو چشمِ شوراَفکن
سویِ من، گرم و دلنشین باشد
بی گمان، زان جهانِ رؤیایی
زُهره بَر من فِکَنده دیدهء عشق
می نویسم به رویِ دفترِ خویش
«جاودان باشی،ای سپیدهء عشق»
زنده یاد فروغ فرخزاد