یوسفِ گُم گَشته، بازآید به کنعان غم مخور
کلبهء اَحزان شود روزی، گلستان غم مخور
ای دلِ غم دیده، حالَت بِه شود دل بد مکُن
وین سَرِ شوریده باز آید به سامان، غم مخور
گر بهارِ عُمر باشد باز، بر طَرفِ چمن
چترِگُل دَرسَرکِش ای مرغِ خوش اَلحان،غم مخور
دُورِ گردون، گر دوروزی بر مُرادِ ما نرفت
دائماً یکسان نباشد حالِ دوران، غم مخور
هان مَشُو نومید، چون واقِف نِه‌ای از سِرِّ غیب
باشد اندر پرده، بازیهای پنهان، غم مخور
ای دل! اَر سیلِ فنا بُنیادِ هستی بَر کَنَد
چون تورا نوح است کِشتیبان زِطوفان غم مخور
در بیابان گَر به شوقِ کعبه، خواهی زد قدم
سرزنشها گر کُنَد خارِ مُغِیلان، غم مخور
گرچه منزل،بس خطرناکَست ومقصد،بس بعید
هیچ راهی نیست کان را نیست پایان،غم مخور
حالِ ما در فُرقَتِ جانان و ابرامِ رقیب
جمله می‌داند خدای حال گَردان، غم مخور
حافظا در کُنجِ فقر و خلوتِ شبهای تار
تا بُوَد وِردَت دعا و درسِ قرآن،غم مخور
حافظ شیرازی – قرن هشتم