علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
که به ما سوا فِکَندی همه سایهء هما را
دل اگر خداشناسی همه در رخِ علی بین
به علی شناختم من به خدا قسم خدا را
به خدا که در دو عالم، اثر از فنا نمانَد
چو علی گرفته باشد سرِ چشمهء بقا را
مگر ای سحابِ رحمت تو بباری اَر نه دوزخ
به شرارِ قهر سوزد همه جانِ ماسوا را
برو ای گدای مسکین در خانهء علی زن
که نگینِ پادشاهی دهد از کَرَم گدا را
بجز از علی که گوید به پسر، که قاتلِ من
چو اسیر توست اکنون، به اسیر کن مدارا؟
بجز از علی که آرَد پسری ابوالعجائب؟
که عَلَم کُنَد به عالَم شهدای کربلا را
چو به دوست عهد بَندَد ز میانِ پاکبازان
چو علی که میتواند که بِسَر بَرَد وفا را؟
نه خدا توانمش خواند، نه بشر توانمش گفت
متحیّرم چه نامم شَهِ مُلکِ لافَتی را
به دو چشمِ خون فشانم هله اِی نسیمِ رحمت
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را
به امید آن که شاید برسد به خاکِ پایت
چه پیامها سپردم همه سوزِ دل، صبا را
چو تویی قضایْ گَردان به دعای مستمندان
که ز جان ما بگَردان رهِ آفتِ قضا را
چه زَنَم چو نای هر دم ز نوای شوق او دم
که لسانِ غیب، خوشتر بنوازَد این نوا را
«همه شب در این امیدم که نسیمِ صبحگاهی
به پیامِ آشنائی، بنوازد آشنا را»
ز نوای مرغ یا حق، بِشِنُو که در دل شب
غمِ دل به دوست گفتن چه خوشَست شهریارا
زنده یاد شهریار